یادداشت زیبا لاهیجی، مدیر نشر دامون در پی درگذشت خسرو آواز ایران، استاد محمدرضا شجریان
ای نوای خوشآوای سرزمين من،
گفتی بر خاکت نهالی بکارند،
اين نهال يک شَبه درختی تنومند خواهد شد.
به قدمت تاريخ وجودت و فراسوی آن.
تکتک برگهايش نام تو را فرا میخوانند و نام و يادت به قدمت کهنسال درخت جاودان خواهد شد.
این آوازخوان خوشآوای سرزمينم، يادش، نامش و آوايش در لابهلای نسيم برگها خواهد وزيد، و سبکبال تا مرز ابرها و فراتر از آن پرواز آزادگی خواهند کرد.
تمام مرغان سحر در لابهلای برگهای اين کهنسال درخت لانه میسازند و برای خواندنش موسيقی مینوازند، که چه عاشقانه زيستی و مردمان سرزمينت چه عاشقانه دوستت داشتند و اين ميراث را به آيندگان خواهند سپرد.
چه عاشقانه اين ميراث و اين نوای جادويی را به فرزندانت دادی.
اکنون همايونت همايون همه ماست و او پارهای از توست که هزاربار تو را تکرار خواهد کرد.
هرگز نميرد آنکه دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جريده عالم دوام ما
زيبا لاهيجی ۱۹ مهر ۱۳۹۹